Ik zit momenteel met een dilemma. Ik moet eigenlijk slapen, maar ik wil schrijven. En het feit dat je dit leest maakt al duidelijk wat ik uiteindelijk heb gekozen. Het is toch zondag morgen. Ik moet de rationele nachtgedachten die zojuist mijn hoofd vulden even kwijt. Gewoon, om ook eens wat positiefs te schrijven. Want ja, ik had zowaar een stroom aan positieve gedachten zojuist, terwijl ik na een avondje bioscoop terugreed naar huis in de brakke Fiat Panda van mijn ouders. De tank van de MX-5 is nogal leeg… Maar laat me even uitleggen wat die rationele gedachten ongeveer waren. Ze waren vrolijk, wat me bijna een beetje zorgen baarde. Goede zorgen. Ik schrijf dit grotendeels om te laten zien dat ik misschien niet zo’n ernstig geval ben als ik lijk, aan zowel mezelf als mijn lezers.
Terwijl ik over de verlaten straten reed en naast me keek, zag ik op de minder verlaten fietspaden allerlei uitgaansvolk. Mensen van ongeveer mijn leeftijd die zich elke zaterdagavond op hun fietsjes naar een uitgaansgelegenheid begeven, om zich daar letterlijk en figuurlijk kapot te zuipen. En opeens realiseerde ik me, heel helder, dat mijn leven eigenlijk helemaal niet zo slecht is. Ik wil mensen die op zaterdagavond uitgaan niet denigreren of iets dergelijks, maar een groot deel ervan is gewoon dom. Dat merkte ik de paar keer dat ik me zelf op zo’n zaterdagavond in enkele uitgaansgelegenheden begaf. Nou komt er vast iemand langs in de comment die me belerend gaat vertellen dat ik anderen niet zo negatief moet behandelen, maar eh, dat doe ik nu even wel, okay? Zodat ik me zelf beter voel. Laat me even.
Want het gaf me een ander beeld op mijn eigen leven, wat ik al een tijdje niet meer heb gehad. Ik zag opeens weer wat hoop. Want ja, ik zit nu in een depressie, en ik speel nu weinig klaar. Maar als we op een langere termijn kijken, hoe zit het dan? Ik heb nog altijd grote ambities en dromen. Ze zitten alleen even verstopt in een donkere wolk momenteel. Maar als die wolk wegtrekt, of ik hem met grof geschut wegblaas, dan zal ik ze weer gaan najagen, waarschijnlijk nog veel beter dan tevoren, gezien ik een voorgevoel heb dat de depressie al langer aanwezig is in waarschijnlijk mindere mate. En ik wil niet te elitair klinken, maar ik vind ambities wel erg belangrijk. En het is heus niet alleen mijn ambitie om rijk te worden. Ik wil iets achterlaten op deze wereld, voor ik hem verlaat. Meer dan een lijk. Ik wil dingen creëren. En omdat ik dingen wil creëren, ga ik dingen creëren. Ik wil niet zozeer dat mensen mij onthouden, maar wel hetgene wat ik achterlaat. En terwijl ik kijk naar die bezopen uitgaansfiguren (eentje met een extra laag IQ schold ons vanavond uit voor pannenkoek omdat we niet reageerden op zijn dronken schreeuw richting ons. Pannenkoek maar liefst! Ik was uiteraard diep beledigd), zie ik niet zo veel ambitie. Veel mensen doen dingen omdat ze denken dat het moet. Ze zitten wel allemaal op een opleiding, maar bij weinig zie ik ook maar enige passie voor die opleiding. Bij sommigen wel, en daar heb ik echt veel respect voor. De meesten doen het echter omdat het van ze verwacht wordt, en omdat ze het studentenleven wel leuk vinden. Betekent niet dat ze er niet hard voor werken, en betekent ook niet dat ze geen respect verdienen, maar hun ambities zijn klein.
“A man’s worth is no greater than the worth of his ambitions”~ Marcus Aurelius
Het is één van de redenen dat ik zo enorm veel moeite heb met mijn studiekeuze momenteel. Ik wil iets kiezen waar ik echt met passie aan kan en wil werken. Helaas lijkt het erop dat mijn omgeving me gewoon aan een opleiding wil hebben. Ze roepen maar wat; het ene na het andere, zolang ik maar iets doe. Terwijl ik iets wil doen waar ik iets nuttigs leer, waar ik plezier in heb, waar ik wat mee kan. Is dat zo raar? En ik bedoel geen kans op een baan, want dat boeit me echt geen ene reet. Ik hoef geen baan. Helaas is het voor mij momenteel heel moeilijk om helder na te denken over deze studiekeuze. Iedereen probeert me van alle kanten te beïnvloeden, en dat veroorzaakt alleen maar meer chaos in mijn hoofd. Ik weet nog steeds niet wat ik nou écht wil. En de tijd dringt… Ik wou dat ik nog even had om mijn mentale toestand even op orde te krijgen, voor ik zo’n belangrijke keuze moest maken. Maar als ik me nog in wil schrijven, moet dat binnen een paar weken gebeuren, en dan zit ik al erg krap.
Maar goed, ik dwaal af. Ik zal binnenkort nog wel een hele blog wijden aan studiekeuze. Even terug naar die rationele nachtgedachten. Terwijl ik doorreed, en al ver voorbij de dronken fietsers was, werden de gedachten tot mijn verbazing steeds vrolijker. Ik realiseerde me opeens dat ik eigenlijk een veel te goed leven heb om het te haten. Ik heb een fijne familie, een stel geweldige vrienden, een mooie auto voor de deur, een stel mooie dromen om na te jagen en een prima toekomstbeeld al zeg ik het zelf. Ik kwam tot de conclusie dat er weinig mis is met mij, behalve dat ik denk dat er iets mis is met me. Lees dat nog maar even overnieuw als je het niet begrijpt. Het jammere van depressie is namelijk dat ik al die dingen wel weet. Ik weet dat ik een goed leven heb, en ik weet dat ik vrolijk hoor te zijn, maar ik ben het niet. Ik heb er weinig controle over. Maar hey, ik weet nu aardig zeker dat ik langzamerhand aan de beterende hand ben! Toch wil ik therapie nog wel graag een eerlijke kans geven, om het proces te versnellen, toekomstige herhaling te voorkomen en hopelijk ook wat aan het zelfvertrouwenprobleem te doen. Dan waait dit hopelijk sneller over dan ik in eerste instantie vreesde.
Nu ga ik mijn bed in rollen. Dat had ik een uur geleden al moeten doen. Ik hoop dat deze blog een beetje samenhangend is. Ik kan niks garanderen op dit tijdstip. Ik wou even delen dat ik vrolijk en hoopvol was vandaag. Het is een soort doorbraak, hoe triest dat eigenlijk ook mag zijn.
